Fotoshoot

Verschenen in de Volkskrant, 16 juni 2016

Op een van de mooiste dagen van het jaar moet ik binnen blijven. In een loods in Utrecht waar ooit auto’s van het merk Ford stonden te pronken. Ook ik pronk heel wat af. Op een fotoshoot. Tot meerdere glorie van de Linda.

Voor deze feestelijke glossy liet ik me een paar jaar geleden ook al eens opkalefateren en in vreemde kleren steken. Toen nog onder de noemer 65-plusser.

Wat vliegt de tijd. Toch mag ik deel uitmaken van een liefdespaar. Onder de noemer ‘Nepstel’ bivakkeer ik in het adembenemende gezelschap van een jongeheer in een zogenaamde villa met fancy meubels. Ditmaal voor Linda Wonen. In steeds andere settings worden wij in het binnenzonnetje gezet. En in verschillende – ik pas mijn woordkeus aan- outfits.

Zodra het uiterlijk in het geding is, berg je dan. Vooral vroeger toen ik nog behept was met die fnuikende mengeling van onzekerheid en geldingsdrang. Moest je, na zo’n moeizame metamorfose, die kop zien met opeens zware wenkbrauwen, rare lippenstift, te uitwaaierend haar. Mijn gestaltetje werd steevast aan het oog onttrokken door omvangrijke plunje in drukke dessins. En ik mocht niet eens mijn eigen schoenen aan! Want alle merken moesten in het te verschijnen blad worden genoemd. Nog hoor ik mezelf snerpen: ‘Gatverdamme, dit trek ik echt niet aan!’ Nog zie ik de belanghebbenden zich met van ergernis vertrokken gezichten verschansen achter de kledingrekken. Vandaag ben ik iets minder lastig. Ouderdom adelt.

Mijn medespeler is groot, breedgeschouderd, en heeft azuurblauwe, langbewimperde ogen waarvan de vorm doet denken aan die van zijn grootvader Ton Lensink (+) met wie ik meer dan eens televiesiescènetjes speelde. Ook herken ik trekken van grootmoeder Hennie Orri (92) en dus van moeder Diane Lensink(+) Maar ook van vader Wim.

Mijn gigolo -want zo noem ik hem in gedachten en ook wel eens hardop want niets zo aangenaam als de lachers op je hand- heet Matteo van der Grijn. Was ik filmproducent, dan wist ik het wel. Alleen jammer dat de lengte van mijn tijdelijke huisgenoot dan geen rol meer speelt, dit in tegenstelling tot ondermaatse filmmachootjes die om hun medespeelsters te kunnen kussen op een verhoging moeten klimmen. In ons geval ben ík degene die op stelten zou moeten staan, maar helaas, wij hebben een afstandelijke relatie. Op een foto met mij rokend op de voorgrond in een exuberant gewaad, staat hij achter me met een espresso. ‘Wanneer gaat dat mens de pijp uit? ’ zie je hem denken, ‘dan heb ik hier het rijk alleen.’

Overigens lever ik deze bijdrage niet voor de vagina van de felix domesticus. Ik was zo brutaal om, net als alle vijftien medewerkers aan deze peperdure shoot, een bedragje te bedingen. Bij hoge uitzondering ‘dat is niet gebruikelijk’ krijg ik een modellenfee. Niet direct dat van een Doutzen Kroes maar iedere euro is er een. Vaak of eigenlijk altijd denken ‘ze’ op tijdschriften-, televisie – en radioredacties dat zo’n onbezoldigd optreden goed zou zijn voor iemands carriere. Maar ik heb al een mooie toekomst achter me.

De Linda Wonen verschijnt eind September. Veel kijkgenot.