‘De verhalen in dit boek kenmerken zich door een eigentijds realisme dat niettemin iets sprookjeachtig behouden heeft. Vrouwen en mannen, ouders en kinderen, maken het elkaar in deze verhalen niet gemakkelijk. Vaak raken zij in situaties verzeild die zij (nog) niet aankunnen. En hoe moet je dan kijken?. ‘
‘De lichtzinnige herinneringen van Annemarie Oster zijn uniek in de Nederlandse literatuur. Er zijn maar weinig schrijfsters die zo openhartig, vilein en met de nodige zelfspot de balans van hun eigen leven durven opmaken. Daarbij heeft Annemarie Oster een groot deel van haar jeugd verkeerd in de artistieke wereld van het Amsterdamse Leidseplein, het theater en de televisie, wat borg staat voor saillante anekdotes over schrijvers, kunstenaars, acteurs en allen die daarvoor door willen gaan.’